Als we de cijfers mogen geloven zit Nederland midden in een burn-out epidemie. Is het echt zo erg? En wat verklaart al die uitputting dan?
Een mooi artikel in de Volkskrant "Hoe opgebrand is Nederland" over een brandende kwestie, waar menigeen in zijn arbeidzame leven een keer mee te maken krijgt. Ik ook en ik heb er indertijd van geleerd. Het kwam toch onverwacht door een combinatie van factoren. Niet alleen of bijna nooit van te hard werken, maar ook in mijn geval door een grote teleurstelling. Dat anderen mij niet begrepen of zelfs tegenwerkten was zeker niet mijn schuld, toch? Na weken van ontkenning begreep ik eindelijk van mijn psychologe dat ik mijn doelen en verwachtingspatroon steeds te hoog stelde. Daardoor was de teleurstelling al ingebakken. Ik moest vooral mijn doelen bijstellen in haalbare projecten. En vooral niet teleurgesteld zijn als anderen niet dezelfde drive hadden. Na herstel ben ik me zeker niet anders gaan gedragen. Ik bleef gepassioneerd werken, maar was niet meer (zo) teleurgesteld wanneer iets een keer niet lukte. Al tientallen jaren neem ik die ervaring met mij mee en deel die met anderen.
Ons bedrijf houdt rekening met de balans tussen privé en werk
Kortgeleden werd ik geconfronteerd met een sollicitatieproces van een goede kennis van me. Zij solliciteerde naar een baan bij een groot internationaal bedrijf, waarvan de CEO een prachtig interview gaf dat zijn bedrijf rekening hield met de balans tussen privé en werk. Het leek wel of het Nieuwe Werken door dat bedrijf zelf was uitgevonden.
Mijn goede kennis had alle fases van het sollicitatiegesprek doorlopen en de baan was nog slechts een formaliteit. Zij werd ook aan alle directe toekomstige collega’s voorgesteld.
In de eerste vrijblijvende ontmoetingen en ook latere gesprekken had zij al, om haar moverende redenen, aangegeven op 4 dagen per week te willen werken. Dat was geen enkel probleem.
Maar toen bij het tekenen van de arbeidsovereenkomst nogmaals een 4-daagse werkweek ter sprake kwam, bleek dat ineens geblokkeerd te worden. “Dat is helaas in jouw functie niet mogelijk”, was de reactie van het management. Mijn goede kennis zag daarop teleurgesteld af van een prachtige baan, die gelet op de eisen, haar binnen enkele jaren een burn-out had bezorgd. Jammer maar wel verstandig!
Maar wie beschermt jou tegen een burn-out?
In mijn jarenlange praktijk merk ik dat, vooral het hoger management met de mond het “Nieuwe Werken” predikt, maar in de praktijk liever mensen afbrandt en dan maar inruilt voor weer nieuwe slachtoffers.
Je houdt van je werk, je gaat er helemaal voor. Verantwoordelijkheid, passie en dadendrang zijn jouw eigenschappen. Niks mis mee, toch? Maar wie beschermt je tegen een burn-out?
