Redactie: Het onderzoek maakt melding van een “verstoorde verhouding” tussen privé en werk.
Wordt hiermee bedoeld, dat de ondervraagden menen dat zij teveel door het werk in beslag worden genomen?
Naarmate het (gezamenlijk) inkomen stijgt kunnen werknemers zich de luxe veroorloven om minder te gaan werken om meer aandacht te besteden aan hun privé- c.q. gezinsleven. Ook is er een tendens om het werk minder interessant te vinden of zelfs te verafschuwen.
Wanneer iemand teveel in z’n werk opgaat of hier heel positief over gaat praten, wordt deze steeds meer door zijn omgeving medelijdend aangekeken. Een ander onderzoek laat zien dat 70% zegt dat werk hun privéleven negatief beïnvloedt. Waarbij kennelijk het privéleven op de eerste plaats komt?
Veel werkgevers doen er van alles aan om op het werk een zo positief mogelijk sfeer te creëren. Maar is het werk zelf ook aantrekkelijk? Halen medewerkers ook voldoening uit het feit dat zij iets positiefs bijdragen. En worden ze daarvoor beloond? Zijn ze voldoende autonoom om zelf te kunnen beslissen hoe ze hun werk indelen en uitvoeren, wel volgens goed omschreven afspraken?
Is er naast een privéleven ook nog werk?