Eindheffing
De loonbelasting en de premies voor de volksverzekeringen die de werkgever normaal gesproken op het loon van de werknemer inhoudt, betaalt de werkgever aan de Belastingdienst – feitelijk betaalt de werknemer dus zelf dit bedrag. Maar over bepaalde vormen van loon moet de werkgever de loonbelasting/premie volksverzekeringen betalen: de zogeheten eindheffing.
Deze heffing wordt niet op het loon van de werknemer ingehouden, maar komt voor rekening van de werkgever. Loon waarop een eindheffing van toepassing is, blijft net als een vrije vergoeding, buiten de jaaropgave van de werknemer en wordt niet betrokken bij het vaststellen van het inkomen voor de inkomstenbelasting.
Een uitzondering kan gelden voor een door de inspecteur opgelegde naheffingsaanslag die in de eindheffing wordt betrokken. Soms wordt de eindheffing die op grond van het tabeltarief of het enkelvoudig tarief zouden worden vastgesteld, bij grote aantallen werknemers, collectief berekend. Die krijgt dan het karakter van een loonsomheffing of eindheffing tegen een uniform tarief.
Naast gewone eindheffingen, zijn er ook pseudo-eindheffingen. Het bekendste voorbeeld daarvan is de
RVU-eindheffing van 52%, die verschuldigd is over ontslaguitkeringen die als een verkapte
VUT worden aangemerkt. Kenmerkend voor de pseudo-eindheffing is dat deze niet in plaats komen van de loonheffingen die op het individuele loon zijn verschuldigd. De eindheffing is verschuldigd naast de gewone heffingen – vandaar de aanduiding pseudo-eindheffing.
(Bron:
AWVN, 2020)
