Lange adem en discipline
Opinie | di 21 okt 2014 | Auteur: Hettie Schuring | Trefwoorden: Schuldhulpverlening
Sinds juli 2012 is de manier waarop gemeenten omgaan met mensen met schulden erg veranderd. De nieuwe Wet Gemeentelijke Schuldhulpverlening (WGS) is erop gericht om mensen sneller te kunnen helpen, kortere wachtlijsten etc. Het zou een verbetering moeten zijn. De realiteit is echter anders. Wij als schuldhulpverleners van “De Sociale Raadsvrouw” hebben te maken met alle gemeenten in Nederland, we werken namelijk landelijk. Alle 403 gemeenten in Nederland hebben echter hun eigen werkwijze en intakebeleid.
Diversiteit in wijze van uitvoeren WGS
De ene gemeente doet de zaken zelf, de ander besteedt het uit aan een Kredietbank en weer een ander aan een commerciële organisatie. Iedere gemeente heeft zijn eigen visie over hoe ze met schuldenaren moeten omgaan. Voor ons is dat iedere keer weer een puzzeltocht. In grote lijnen staat er in de wet hoe men de intake moet doen, maar sommige gemeenten hebben inmiddels een wel heel creatieve manier gevonden om cliënten te weren en daarmee wachtlijsten zo kort mogelijk te houden.
Tijdwinst voor Gemeente is verlies voor klant
Een voorbeeld; eerst komt er een intake om te bepalen wat de hulpvraag is, vervolgens komt er een maand later de daadwerkelijke intake. In feite precies hetzelfde, maar het levert de bewuste gemeente wel weer een maandje respijt op. De klant/werknemer zit ondertussen met kromme tenen te knarsetanden en te bibberen op de bank.
Wachttijd leidt tot drama
Een vat vol stress. Tja…, het is wachten geblazen als je die schuldhulp dan uiteindelijk toch in moet. Wanneer we bij een werknemer geroepen worden zien we heel snel of deze inderdaad de schuldhulp in moet, maar soms weten we ook dat dat op voorhand in bepaalde gemeenten al een drama wordt vanwege de wachttijd.
Loonbeslagen en kort verzuim een bijna één op één relatie
Zo’n werknemer barst van de spanningen, heeft veelal al een heel regiment van ellende achter zich en meldt zich regelmatig ziek.
Zo zie je bijvoorbeeld tussen het hebben van loonbeslagen en kort verzuim een bijna één op één relatie. Leg ze maar eens naast elkaar… u zult zien dat er een duidelijk verband is.
Om nou te zorgen dat die werknemer niet helemaal in het gat valt van wachttijden en nog meer “enge” deurwaarders aan de deur, melden wij hem vaak aan bij beschermingsbewind of budgetbeheer. De schuldeisers krijgen dat allemaal te horen, zijn dus weer rustig en de werknemer wordt rustig door het hele traject heen geleid, mits… en nou komt het… de werknemer uiteraard zelf ook meewerkt!
Schuldhulpverlengintraject: geen gemakkelijke keuze
We komen het nogal eens tegen dat men in eerste instantie heel graag geholpen wil worden, maar uiteindelijk als men ziet wat er voor komt kijken en hoe lang men van een klein bedrag per week moet rondkomen en vooral hoe weinig er dan nog kan, dan wordt het lastig om door te zetten.
De partner wil niet, of beide niet. Een schuldhulptraject vereist enorme discipline. Men moet gehoor geven aan alle vragen om bewijsstukken. Men moet zich houden aan een budget, wat voorwaar niet gemakkelijk is.
Een schuldhulptraject vereist enorme discipline
Maar het moet! Wil iemand uiteindelijk toch niet of wacht deze te lang met het beantwoorden van telefoontjes of mail van een schuldhulpverlener of bewindvoerder, dan stopt het verhaal daar. Sommige werknemers gaan ervanuit, dat wanneer je je met hun zaak bezighoudt, zij dat zelf niet meer hoeven te doen. Ze gaan achterover leunen en denken dat wij het wel effe zullen opknappen. Fout. Er wordt heel veel gevraagd van een schuldenaar om uit de schulden te komen en je hebt een heel lange adem nodig.
Lees meer
